عدم ارتباط بین ادعاها و واقعیتِ داخل ایرانِ امروز |

محمد جواد ظریف وزیر امور خارجه جمهوری اسلامی می پرسد: “کرامت چیست؟ احترام چیست؟” احتمالا دولت جمهوری اسلامی معنی این دو کلمه را نمیداند چون هیچیک از آن ها را به شهروندان خود روا نمی‌دارد. کرامت حق آزادی بیان است. احترام حق شرکت در مخالفت مسالمت آمیز، بدون ناپدید شدن در نیمه های شب است. بله، آقای ظریف، حق با شماست، کرامت و احترام قابل مذاکره نیستند، و به همین دلیل هم هنوز بسیاری در ایران هستند که همچنان مدافع حقوق بشر هستند. شامل مادرانی که سالها را در زندان گذراندند و فرزندان آنها بدون آنها بزرگ شدند، چون آنها مشغول انجام حرفۀ خود به عنوان وکیل بودند تا قانون را اجرا کنند و از مدافعان زندانی حقوق بشر دفاع کنند. ظریف با افتخار اعلام می‌کند که ارادۀ آزاد “ماهیت تقاضای جمعی ما ایرانیان ظرف قرن گذشته است.” اما این اشاره به انقلاب مشروطۀ ایران، جایی که تنها نامزدهایی که مورد قبول رهبر جمهوری اسلامی قرار می‌گیرند می‌توانند در انتخابات شرکت کنند، جایی که اعتراضات مسالمت آمیز در مورد انتخابات ریاست جمهوری مورد مناقشۀ سال ۱۳۸۸ با خشونت بیرحمانۀ حکومت روبرو شد، و جایی که رهبران مخالفان هنوز نزدیک به سه سال است که تحت حصر خانگی فراقضایی به سر می‌برند، تراژدی دموکراسی خنثی شدۀ ایران را بیشتر به رخ می‌کشد. دین سالاران ایران جمعیت ایران را به “خودی ها” (آنانی که بدون قید و شرط تسلیم دیکتاتوری روحانیون هستند) و “غیر خودی ها” (آنان که آن را مورد انتقاد قرار می‌دهند) تقسیم کرده اند. غیر خودی‌ها، که شامل اکثریت عظیم جمعیت کشور است، از اصلی ترین آزادی های مدنی خود محروم شده و اگر جرأت کنند افکار خود را بیان کنند مورد شکنجه و حبس قرار می‌گیرند. در مصاحبه های خود با رسانه‌های غربی، آقای ظریف ادعا کرده است که در ایران زندانی سیاسی وجود ندارد و اینکه در جمهوری اسلامی هرگز اعدام سیاسی وجود نداشته است. اما سازمانهای متعدد حقوق بشریِ مستقل و سازمان ملل متحد پروندۀ صدها زندانی سیاسی که هنوز در ایران پشت میله های زندان هستند را مستند کرده اند. دستگیریها و بازداشتهای طولانی بدون تفهیم اتهام، شکنجه در حین بازجویی، محاکماتِ بدون دسترسی به وکیل یا فرآیند عادلانۀ قضایی، و محکومیتهای مبتنی بر شواهد عجیبی که فاصلۀ زیادی با موازین بین الملل دارند همگی در جمهوری اسلامی امری عادی هستند. آقای ظریف می‌گوید: “ما همیشه به وعده‌های خود وفا می‌کنیم.” اگر او می‌خواهد اعتبار خویش را به جامعۀ جهانی نشان دهد، اولین وعده ای که او باید به آن وفا کند همان وعده ای است که دولت او به مردم ایران داده است: رییس جمهور جدید اسلامی حسن روحانی وعده داده است تا از حقوق مردم محافظت کند و به حکومت قانون در ایران احترام بگذارد. این نهایت ریاکاری است که آقای ظریف پیش از اینکه به شهروندان کشور خود حقوق آن ها را اعطاء کند از جامعۀ بین المللی مطالبۀ حقوق و احترام نماید.

مسعود فرهنگ